Inne

Epipremnum złociste

to chyba jedno z najpopularniejszych pnączy uprawianych w doniczkach. W naszym kraju jest niezwykle rozpowszechnione i z łatwością można je spotkać nie tylko w mieszkaniach, ale również w biurowcach, bankach, szkołach i wielu innych budynkach użyteczności publicznej. Jego popularność może wynikać przede wszystkim z łatwości uprawy i dużych walorów ozdobnych. Roślina ta często jeszcze funkcjonuje pod swoją dawną nazwą jako scindapsus (Scindapsus aureus), chociaż przez pewien czas nosiła również miano rafidofora (Rhaphidophora aurea). Z różnych powodów botanikom trudno było ustalić właściwą przynależność rodzajową tej rośliny, stąd różne nazewnictwo. Ostatecznie jednak ustalono, że powinna ona nosić obecnie obowiązującą nazwę - Epipremnum.


Charakterystyka ogólna oraz odmiany

Pnącze uprawiane w pojemnikach dorasta do ok. 4 - 5 m, ale w swojej ojczyźnie (Australia, Indonezja) potrafi osiągać nawet 20 metrów i więcej. Pędy rafidofory przyrastają bardzo szybko i wydłużają się w ciągu roku nawet o 0,5 metra. Możemy pozwolić im zwisać swobodnie z doniczki, prowadzić na ozdobnej kratce czy paliku owiniętym mchem lub po prostu puścić na rozciągniętych wzdłuż ściany sznurkach. Roślina ma tendencję do zrzucania z czasem starszych liści, dlatego warto zawijać elastyczne pędy tak, aby ukryć ten mankament. Sercowate liście epipremnum przypominają nieco filodendrona pnącego, ale są grubsze, twardsze i sztywniejsze. Poza tym często występują w różnych kombinacjach barwnych. Najbardziej znane odmiany to:

- „Lemon” - posiadająca żółtozielone ubarwienie liści,
- „Neon” - o całkowicie żółtych liściach,
- „N'Joy” - z zielonymi liśćmi, ozdobionymi nieregularnymi, białymi plamami,
- „Marble Queen” - posiadająca marmurkowe, białozielone ubarwienie.

Warunki uprawowe

Rafidofora jest idealną rośliną do pomieszczeń, które nie są mocno oświetlone. Nie tylko dobrze sobie radzi w miejscach nieco cienistych, ale wręcz nie toleruje bezpośredniego nasłonecznienia. Jedynie odmiany barwne powinny stać w miejscu nieco jaśniejszym, osłoniętym jednak przed intensywnym słońcem. Roślina ta pochodzi z tropikalnych rejonów świata, dlatego nie toleruje spadków temperatury poniżej 10°C. Najlepiej opowiadają jej pomieszczenia z całoroczną temperaturą na poziomie 18 – 24°C.

Epipremnum nie ma szczególnych wymagań glebowych, w zupełności wystarcza mu uniwersalne podłoże do kwiatów doniczkowych, co najwyżej można do niego dodać nieco piasku. Rozluźni on ziemię i wraz z drenażem na dnie doniczki, pomoże utrzymać odpowiednią wilgotność podłoża. Roślina nie pogardzi też dodatkiem kwaśnego torfu, gdyż preferuje lekko kwaśny odczyn gleby.

Pnącza nie należy nawozić zbyt intensywnie i unikać nawozów z dużą ilością azotu. Lepiej poszukać takiego, który pomoże wybarwić liście, niż spowoduje rozrost zielonych pędów, które i tak rosną niebywale szybko. Epipremum jest dość wrażliwe na zalanie. W takiej sytuacji najczęściej pojawiają się na liściach nieładne plamy lub gniją pędy. Dlatego należy podlewać je regularnie, najlepiej wtedy, gdy wierzchnia warstwa podłoża nieco przeschnie. Nie wolno dopuszczać do tego, aby woda pozostawała na podstawce. Epipremnum dobrze reaguje na cięcie, dzięki czemu ładnie się rozkrzewia. W uprawie pokojowej roślina raczej nie zakwita. Jest też pnączem, które niebywale łatwo się rozmnaża. Już niewielki fragment pędu wraz z węzłem, może dać początek nowej roślinie. Ukorzenia się go w wodzie lub wilgotnym podłożu. Roślina dość odporna na choroby i szkodniki, ale źle reaguje na zalanie. Wtedy mogą gnić pędy lub brązowieć licie.